اولش که رفتم تو مسجد بخاطر خستگی راه و بیخوابی دیشب و خورد بودن اعصابم از مشکلاتی که صبح پیش اومده بود حال نماز و عبادات مسجد رو نداشتم از طرفی هم باید دنبال کار غذای بچه ها میفتادم.

به بچه ها گفتم شما برید اعمال رو انجام بدید، تا نماز امام زمانو بخونید ما هم بحث غذا رو هماهنگ میکنیم بچه ها رفتن منم با دو نفر به کارا رسیدیم. همش تو فکرم این بود که بچه ها بیان ناهارو بخورن بعد دیگه من یه گوشه ای دراز بشم و کسب انرژی کنم، آخه دفعات گذشته هر موقع این نمازو میخوندم پاهام خسته میشد و الان هم اون توان رو در خودم نمیدیدم.

به بغل دستیم هم میگفتم که حالم اینجوریه، اون موقع سئوالی که مطرح کردم این بود که این حال بخاطر پستی باطنه یا بخاطر خستگی جسمیه؟، خب اون بنده خدا هم نمیدونم خجالت میکشید یا جرات نداشت غیر اینو بگه، میگفت نه بابا بخاطر خستگی و کم خوابیه.

بگذریم، ناهارو که دادیم نمیدونم چی شد اولین نفر پا شدم رفتم تو مسجد شروع کردم نمازمو خوندم اما اصلا خسته نشدم ، بلکه تازه انرژی هم گرفته بودم و به موقع هم جلو ماشین حاضر شدم و همه چی عالی گذشت، اصلا فکر نمیکردم این دفعه اینقدر عالی به کارها برسم

سوار ماشین که شدیم بریم بچه ها شروع کردن به خوندن این شعر که میگه ابا صالح التماس دعا ، هر کجا هستی یاد ما هم باش ...

ناخداگاه سرم به سمت مسجد برگشت انگار یکی میگفت داری میری؟ نمیخوای پیش ما بمونی؟

خیلی دلم برای حماقت خودم سوخت.

تا حالا فکر میکردم ما به فکر اماممون هستیم و ایشون به خاطر اینکه ما لیاقت نداریم نگاهی بهمون نمیکنن

اما دلم به این رسید که ایشون به ما توجه دارن و به ما حال میدن اما ما حواسمون نیست اصلا

حالا خداییش در مقابل چنین امام بزرگواری که همیشه هوای ما رو داره ما چیکار کردیم؟

نگارنده : عبدالله

پاسخهای نورانی دوستان [ جواب]